I did it my way...

Тотално непланиран пост на мојот блог. Вечерва ми е хит "My way" од Френк Синатра, иако повеќе ми се допаѓа изведбата на Роби Вилијамс. Незнам зашто досега ми нема дојдено песнава до уво, ама мислам дека ми остави подолготраен впечаток.



Искреност. Тоа е тоа што оваа песна има, за разлика од повеќето други што ги имам слушнато (секоја чест на исклучоците). Многу повеќе од стихови, многу повеќе од музика. Цела животна приказна. Раскажана од аспект на искреност, моментот кога ги имаме последните 5 минути, моментот во кој секоја лага е безвредна. Незнам... сите ние различно ги доживуваме работите во животот. Можеби нема да се согласите со мене на оваа тема, можеби ќе ве збуни зашто токму зборам за искреност после оваа песна. Песната сама кажува: I did it my way.

And now the end is near
So I face the final curtain
My friend, I’ll say it clear
I’ll state my case of which I’m certain

Треба храброст за да бидеш искрен во одредени моменти. Да го кажеш тоа што го мислиш, не мора да значи дека секогаш треба да бидеш арогантното-копиле-што-све-пука-у-фаца. Тотално непотребно. Може едноставно да бидеш искрен и да го кажеш сопственото мислење. И да испаднеш фин дури. Можеби луѓето повеќе ќе не ценат така. Или не? Дали нашата околина е способна да ја препознава искреноста како доблест, а не како недостаток? Некои велат: „немаш осет“... „не си разумен“... „не си тактичен“... Сеедно, барем можам да кажам дека понекогаш сум бил искрен кога сум сакал.

Yes, there were times, I’m sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall
And did it my way.

Искреноста е како мала експлозивна направа. За да ја вклучиш, треба да си и ти блиску до неа. И кога ќе биде вклучена, прави штета насекаде наоколу. Редовно има повеќе од една жртва, некогаш и многу повеќе. Зависи како ги перцепираме работите. Тука се потсетувам секогаш на една дебатерска теза: This house would rather know. Секогаш би гласал афирмативно на оваа теза. Доволно сум возрасен за да знам за се што се случува околу мене. Можам и сам да ги донесам одлуките во животот. Информациите се секогаш добредојдени.

Regrets, I’ve had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do
And saw it through without exception

Нема поента ова што го пишувам. Ама сепак, морав да го кажам. Полесно ќе спијам.
Добра ноќ на сите вас.

For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught.
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels
The record shows I took the blows
And did it my way...

Марсовци и точаци

Насловот врска нема со тоа што ќе се пишува у текстот, а текстот па врска нема уопште. Не е битно тоа, битно е дека си седам ја у 3 пред компјутер и сакам да напишам нешто ама стварно не ми доаѓа некоја мудра мисла во главава за да ја елаборирам. Периодов е така лабав што ништо не ме тангира. Многу алкохол изминативе 7-8 дена, со мали кратки паузи за до WC. И не е така лош ова алкохоличарскиов живот, освен насабајле кога главата ми експлодира и почнува да се клати сама по себе. Видов пуно луѓе периодов, запознав нови, се потсетив на некои стари. Фино. Само по себе, фино.

Неам намера да го должам текстов. Само да соопштам дека инатот победи, и дека каков-таков, глуп или паметен текстов иде на блог. Сепак ќе имам нов пост. Битно е од срце... :)

Gerascophobia

Почнав да се запрашувам зашто воопшто го имам блогов. Немам инспирација за пишување и само си дремам и си го гледам екранот со курсорот што трепка на бела позадина. Покорисен би бил како улична светилка. И така, додека ги пишувам овие неколку глупави реченици, кои би требале да послужат како вовед на една голема глупост, како откровение ми се појави една мисла која може да послужи како тема за мојот нов напис. Нема да измислам ништо ново, бидејќи живеам во период кој се одликува со феноменална архива и документација, па така скоро се е измислено и запишано некаде. Ќе пробам да дадам мое мислење на една тема која верувам дека, ако не сите, ги замислила 90% од луѓето што ќе го прочитаат ова.

Имено, дремењето пред монитор ме натера да се запрашам: Дали ова е начинот на кој сакам да го поминам мојот живот? Со седење пред монитор, дремење на столче, дома, во канцеларија, во читална, на Sony. Сурфање на нет, правење муабет со луѓе на интернет, правење муабет по телефон, гледање телевизија. Како најпоразителен факт го сметам тоа што дневно поминувам по 6 саати на Facebook. Се осеќам дека прераснувам во куќен/канцелариски/студентски паразит. Спиење по 8-10 саати, 2 саати расонување, филмови од торент пред спиење. Размислувам да најдам некоја позитивна работа во сето ова и сега треба некој да каже: А учење? Ретко учам, само по потреба. Но, најстрашно е дека дури и кога учам (читај: се трудам да правам нешто корисно), пак имам чувство дека затапувам. Пак сам сум си крив. Сам си го избрав факултетот, сега тоа е. Можам само да си плачам и да си се жалам дека учам глупости. Ама, не знаев дека ќе мора да учам најидиотски работи на цел свет, застарени предмети и да се справувам со хировите на некои професори. Нејсе, тоа ми е најмала мака во моментов. Имам уште година и пол на факултет, ќе го завршам најверојатно некогаш. Повеќе ме мачи шаблонскиот живот. Или да парафразирам, живот во Excel табела. Живот по функција, по формула. Стани, јади, седи пред монитор, гледај тв, иди во читална, иди во канцеларија, мејл од овој, мејл од оној, муабет со некој на Facebook, со некој на MSN. Ова не е тоа што го сакам...

Сакам да шетам. Сакам да идам во Лондон, Рио, Дубаи, Рим, Барселона, Истанбул. Сакам да спијам во шатор некаде на плажа. Сакам да ги гледам и изгрејсонцето и зајдисонцето, и двете се прекрасни. Сакам да шетам на планина, сакам да пливам во море. Сакам да патувам со брод. Сакам да патувам и со автостоп, предизвик ми е. Не верувам дека има такви злобни луѓе кои сакаат да наштетат на некој обичен патник. Сакам да лежам на некоја ливада и да размислувам. Сакам да имам време да разговарам со луѓето што ги сретнувам, наместо да ги одминувам како на fast forward. Сакам да пијам пиво со другарите, секое време и место е добро за тоа. Сакам да живеам со нив, плановите за цимери ги кроиме веќе одамна. Сакам да излегувам и да се забавувам. Сакам да слушам музика. Сакам да одам на концерти. Сакам да отидам некогаш на Old Trafford. Сакам да запознавам нови луѓе. Сакам да одам да волонтирам во Африка. Сакам да видам луѓе кои ги немам видено одамна, ако ги знаете оние на кои секогаш им викате: Наредната недела те барам за кафе. Аха, да. Сакам да се видам со другарите од средно, сакам да ги видам и другарите од основно. Сакам да играм фудбал и баскет. Сакам да гледам фудбал, со друштво и пиво. Сакам да читам весник наутро на клупа во парк. Сакам да играм табла и бељот со другарите, пак во парк. Сакам да пливам и сакам да се сончам. Сакам да пијам кафе на плоштад, ама не на овој нашиов. Некаде, во некој друг град. Сакам да бидам турист. Сакам да не гледам вести. Сакам да возам точак, ама на место каде што ќе нема коли. Сакам да идам во зоолошка, ама некоја со живи животни и тоа многу. Сакам да седам и да молчам на клупа, размислувајќи и гледајќи ја тревата додека расте. Сакам да шетам по дожд. Сакам да си пеам. Сакам да научам да лупам на тапани. Сакам да скокам. Сакам ама...

Не е баш се така едноставно. Немам магична ламба со дух. Немам милион долари во актовка. Немам ден од 36 саати. Немам месец од 69 дена. Ама затоа, имам испитна сесија, имам визен режим, имам состанок во 6, состанок во 7, состанок во 8. Имам гужва во град, луѓе што брзаат, луѓе што се зафатени. Имам колоквиумска недела, семинарска за на факултет, пак состанок во 4. Мејл на кој треба итно да се одговори, портокалови правоаголници кои трепкаат на мојот монитор. 3 friend requests, 1 group invitation, 2 cause invitations. Квизови на Facebook, квизови на телевизија, идиоти водители. Talk-show-а, зборови на кои неможам да им најдам превод, па морам да користам англиски термини. Имам мајка и татко кои морам да ги слушам по некоја случајност, имам информативни разговори, имам караници, имам задолженија, имам обврски. Имам премногу работи кои треба да ги направам, а немам доволно време. Ми се чини дека никогаш нема да имам доволно време за да направам се што сакам. Имам другари кои ги мрзи да излегуваат, имам другари кои ме викаат за излегување, ама мене ме мрзи тогаш. Имам чудни типови на врата во дискотека кои мислат дека Господ го фатиле за муда ако стојат на врата. Имам луѓе кои се буткаат во дискотека, незнам зашто. Имам нетрпеливи луѓе кои свират во колона, имам луѓе кои не те пуштаат да се престроиш во нивната лента. Имам политичари, новинари, споменици. Имам факултет кој треба да го завршам во догледно време, според татко ми. Имам работа која треба да ја најдам веднаш откако ќе го завршам факултетот. Ако идеме по истиов редослед, имам и фамилија која треба да ја створам веднаш после наоѓањето на работата. Имам кола и стан кои треба да ги купам, некогаш. Епа не сакам...

Кога ќе видиш, не се поклопуваат желбите и реалноста. Можеби некогаш ќе се остварат некои од моите желби, можеби не. Ќе видиме...

Просветлување

Колку убаво вака кога ќе ти тргне денот со нешто ново што си го научил. Навистина се чувствувам просветлено. Него ај да почнеме од почеток...

Си читам ја весник по сабајлечки (нормално on-line пред монитор) и во Дневник ми искача еден напис за протестите на учителите по веронаука. Веронаука, учители, Уставен (my fav), влада, опозиција, итн... Но, овој текст не е така безначаен. Во него се крие една многу мудра мисла:

- Секаде во светот се учи дека човекот бил создаден од Бог и дека е наследник на Адам и Ева, а кај нас и понатаму децата се учат дека се создадени од мајмуни - ја објасни причината за протестот битолскиот вероучител Плури Велиу.

Мноооогу важна реченица. Во неа се крие причината за целово срање во кое сме ставени. Па ние сме ти сјебана генерација кога ќе видиш. Ние уствари цело време сме живееле у заблуда дека човекот настанал од мајмун, еволуција, Дарвин и слични богохулења. Нема врска. Господинот убаво си кажал во изјавата. Затоа нас цел свет ни се смее. Остај ти тоа со мајмуните, ова со човек од кал и жена од ребро е многу боље. Нормално, како да имаме успех во било какви преговори кога сме вака инфериорни со знаење спрема останатите. Него дај ние да не ги сјебеме наредните генерации, што е заебано досега, нема оправање. Ајде да им воведеме веронаука, да не испадне после и они да се резилат како нас. Барем така ќе научат како настанал човекот, а тоа ти е елементарно знаење за понатака.

Гарант и атомите се измишљотина некоја. Гнаси професорски, на што ли не научиле?

Live and let die - Guns n Roses

Pesnava mi naleta vcera slucajno u playlist.



When you were young
and your heart was an open book
You used to say live and let live
you know you did
you know you did
you know you did
But if this ever changin the world
in which we live in
Makes you give in and cry
Say live and let die
Live and let die

What does it matter to ya
When ya got a job to do
Ya got to do it well
You got to give the other fella hell

You used to say live and let live
you know you did
you know you did
you know you did
But if this ever changin the world
in which we live in
Makes you give in and cry
Say live and let die
Live and let die!

Уставен рулз

Ма ни Бране, ни Љубе, ни Николче, ни Џоле, ни Гоца, ни Шема..... никој! Само Уставен суд покажа дека има муда у државава. У моментов владата изглеа како мало дете кога сака да каже нешто, и одозгора го има некој постар и попаметен кој му маа заушки на секоја глупост. Испадна дека кај нас у државава незнае никој закон да напише. Или онака се собрале пред кооперација, со пиво, па дај и по некој закон да напраиме у меџувремену.

Падна казната за оние што сакаат да се начукаат, падна законот за 8мо дете, паднаа фискалните со сонценце, падна веронауката... Што е следно?

Читам сеа и граѓаните што протестираа против изградбата на црква на плоштад ќе иделе на Уставен суд со претставка. Е ако падне и црквата на плоштад, ја ќе гласам за Уставен на наредни избори!

Разумно бе, разумно!

Ако сте глупи и ако не сфативте, разумно е разумно. Така деновиве Џоле им објасни на новинарите како ќе го реши спорот со името. За оние што не виделе, тука. Кул. Фала Џоле. Како си станал бе ти мајкин универзитетски професор?

1. Ова не ти се дечињата на факс, па да мора да ти ја прочитаат книгата што си ја напишал за да те разберат што уствари си мислел ти. А и ако вака си им објаснувал на предавање, алал да ти е. Ги жалам. Ама и што има да ги жалам. Гарант разумно си им објаснил на нив. Него ова новинариве што те нервираат...

2. Па новинари се бе! Тоа им е работа. Дај немој да губиш нерви уште пред да станеш претседник. Што ќе биде од тебе кога ќе станеш... Ќе се кљукаш со дијазепами пред прес. Не чини за здравје ова претседателскава функција. Добронамерен совет за во иднина: што и да те прашаат новинарите, одговарај како да те прашале дали сакаш локум. Фино и насмеано. Да не доживуеш вакви бламажи и медиумски линчови. Не е коректно.

3. Сфаќаме сите дека „разумно“ е прилично широк термин и слободен за индивидуална интерпретација, ама барем кажи ти како го сфаќаш. Или не го сфаќаш? Или си го прочитал негде, ама не си го разбрал? Ако е така, барем биди искрен и признај. Кој признава, пола му се простува.

Како и да е, добар старт. Ма не е ни старт, пред-старт е. Ова ти е исто како да се повредиш на загревање пред утакмица. Кул.

Šarada

Vo cest na praznikot sto izmina pred 2 dena:

Pocetok

Hm... ajde da napiseme nesto za pocetok.

Go pocnuvam ovoj blog, iako momentalno neam nekoja posebna inspiracija za pisuvanje. Ama pa se pogoduva stalno koga sakam nesto da napisam, da neam vreme za otvaranje blog. Vaka neka si stoi i neka si postoi. Valjda ke zatreba nekogas.

Vo meguvreme da si cestitame nekolku raboti [za ubavo da trgne blogov]:
1. Cestito vtor krug na izbori.
2. Cestito snezna prolet.
3. Cestito prvi april [eve go kaj e, garant ke me mrzi togas da pisuvam pak]
4. Cestito na Dzole i Frle.
5. Cestito na Facebook korisnicite. Sea imame 7984719471 kvizovi.
6. Cestito na mene za noviov blog.

Sea za sea, toa. Se citame.
Pozdrav